Voor de 6de editie van .tiff 2017 stelde het FOMU opnieuw 10 veelbelovende fotografen voor: Maria Baoli, Pauline Beugnies, Jeroen Bocken, Arnaud de Wolf, Massao Mascaro, Pauline Niks, Thomas Nolf, Calixte Poncelet, Alexey Shlyk en Sine van Menxel.

België barst van fotografisch talent. Dagelijks wordt het FOMU overstelpt met portfolio’s, websites, blogs en fotoboeken die schreeuwen om een podium. Daarom geeft het FOMU jaarlijks een magazine uit voor inspirerende jonge Belgische fotografie: .tiff.

Evenals de ‘Belgische fotografie’ is .tiff niet onder één noemer te vatten. Het is een veelheid aan persoonlijkheden, een mozaïek van stijlen.

.tiff kijkt vooruit: het format is flexibel, de inhoud veelbelovend.
.tiff is een magazine in posterformaat dat erom vraagt uit elkaar gehaald en binnenstebuiten gekeerd te worden.
.tiff maakt een strenge selectie uit wat zich in ons land allemaal aandient als aanstormend talent.
.tiff lanceert fotografen die grenzen willen verleggen.
.tiff kiest resoluut voor kwaliteit, inhoud, diversiteit en eigenzinnigheid.
.tiff is samengesteld door FOMU-curatoren Rein Deslé, Ingrid Leonard, Joachim Naudts en Anne Ruygt.

.tiff Magazine is ter plaatse verkrijgbaar aan € 4.

Foto: Jeroen Bocken

Met Altiplano wordt het hoogland van de Andes aangeduid, de op een na grootste hoogvlakte op aarde. Een aanzienlijk deel ervan bevindt zich op Boliviaans grondgebied op een hoogte van om en bij de 4000 meter. Bij momenten lijkt de toeristische sector deze regio te reduceren tot de zoutvlakte ten westen van Uyuni. Maar 4 weken verblijf in de Boliviaanse Altiplano leerde Bernard Castelein dat er veel meer is dan dat: adembenemende landschappen op een al even adembenemende hoogte en een unieke, weliswaar in soorten beperkte, maar goed benaderbare fauna. En er is vooral dat fascinerende licht: veel en zuiver licht, maar vaak onverbiddelijk hard, waardoor het een uitdaging op zich vormt voor elke fotograaf.

Net als bij eerdere projecten verkent Bernard Castelein met deze tentoonstelling ook weer de grenzen van de natuurfotografie: met de Cementerio de Trenes en de fanfare van Sajama komen industrieel erfgoed en de bewoners van de Altiplano immers ook aan bod.

Warme aanrader is het concert “Altiplano” door het Bram Weijters Trio op woensdag 21 maart om 20.30 uur in Theater Hemelhoeve, geïnspireerd op de beelden van Bernard Castelein.

Ook dit keer is FotoForum Brasschaat erin geslaagd om een internationaal luik aan het programma toe te voegen. Satori Gigie, schuilnaam voor Wilfredo Limachi Mamani, is een jonge Boliviaanse fotograaf. Hij woont in La Paz en fotografeert vooral in het vlakbij gelegen El Alto.

Een vaak weerkerend thema in zijn werk zijn de cholitas: Boliviaanse vrouwen met hun typische bolhoeden en gelaagde rokken. Vroeger was deze bevolkingsgroep een doelwit voor discriminatie, maar intussen staan de cholitas in de Boliviaanse maatschappij voor autonomie en fierheid over hun afkomst.

De cholitas en het feit dat Satori’s fotografie zich vooral afspeelt in El Alto op een hoogte van om en bij de 4000m zijn een mooie link naar de Altiplano-tentoonstelling van Bernard Castelein.

Beeldvullend hun onderwerpen weergeven, lijkt bij momenten wel een soort mantra voor veel natuurfotografen. Dat dit vaak aantrekkelijke foto’s oplevert, valt niet te betwisten en wordt ook in deze tentoonstelling bewezen. Maar BVNF wil met “All is part of a bigger picture“ aantonen dat er daarnaast ook nog een andere benadering mogelijk is die net zo goed tot kwalitatief hoogstaande natuurfotografie leidt. Je zou het als landschapsfotografie met dat tikje meer kunnen omschrijven. Meteen wordt met deze tentoonstelling ook geïllustreerd hoe planten en dieren onlosmakelijk verbonden zijn met de omgeving waar ze in voorkomen.

BVNF staat voor Bond Verantwoorde Natuurfotografie en verenigt meer dan 200 natuurfotografen uit heel Vlaanderen. Deze fotografen onderschrijven een ethische code waarbij respect voor de natuur centraal staat. Het welzijn van de onderwerpen die ze in beeld brengen en het behoud van de biotopen waarin ze fotografisch actief zijn primeren steeds op het maken van een foto.

www.bvnf.org

Het project “In de vitrine” is een buitenbeentje onder de exposities in het kader van FotoForum Brasschaat 2018. Hiervoor werd een samenwerking opgezet met 40 winkeliers langs de Bredabaan in het centrum van Brasschaat en in Maria-ter-Heide. In de etalages van de deelnemende handelszaken – herkenbaar aan het logo van FotoForum Brasschaat – is telkens 1 foto te zien. Deze vitrines worden zo ook blikvangers tijdens het fotofestival.

De tentoongestelde foto’s vormen een selectie uit het werk van afgestudeerden en specialisten fotografie van Academie Noord in Brasschaat. De 16 exposanten zijn Anne Verrassel, Chris L’hoëst, Dirk Lodewyckx, Guy Seeten, Hedwig Van Roost, Jacques Ligtvoet, Kurt Speltincx, Lutgard Heyvaerts, Marc Luyckx, Marcel Mous, Michel Coenen, Myriam Vertenten, Nicole Hermans, Pooneh Ardani, Ronny Janssens en Sophie De Laet.

“Het gaat om heel gevarieerd werk. Door de vitrines als tentoonstellingsplek te gebruiken willen we komen tot een boeiende interactie tussen de toeschouwers, het fotografisch werk en de aparte locaties. Het traject langs de winkeletalages met foto kan op eigen tempo te voet of met de fiets afgelegd worden”, aldus Lutgard Heyvaerts, curator van het project.

Foto: Lutgard Heyvaerts

Henri Mau werd geboren in Antwerpen op 1 juni 1887.

Zijn vader, Carl Bernhard Mau was Duitser, afkomstig van Stralsund aan de Oostzee. Zijn moeder, Emma Hanno was een Antwerpse van geboorte. Pas in 1906 verkreeg Mau de Belgische nationaliteit door keuze.

Hij trad in het leger op 14 november 1907 als Aspirant van de gezondheidsdienst bij aanvang van zijn medische studies. Toen de Eerste Wereldoorlog in 1914 uitbrak, was Henri Mau 3de jaars doctoraatsstudent.

Zoals velen van zijn generatie nam hij meteen actief dienst in het leger en werd als hulparts verbonden aan de Ambulancecolonne van de 6e legerdivisie, later werd hij ingedeeld bij het 1e regiment Carabiniers aan de IJzer.

Dokter Henri Mau verbleef de volgende 4 jaar onafgebroken aan het front, waar hij zich volop inzette voor de gewonden van de frontlinie. Hij was als arts o.a. verbonden aan het militair hospitaal van Gravelines (Calais) en het beroemde veldhospitaal Océan te Vinkem.

Met gevaar voor lijf en leden redde hij diverse keren gewonden uit het niemandsland. Hiervoor werd hij geëerd met medailles zoals het Oorlogskruis, dat hij ontving nadat hij gewond was geraakt in een reddingsoperatie in oktober 1917.

Omwille van zijn heldhaftigheid werd Mau 3 keer geciteerd in de dagorde van zijn regiment en eenmaal op deze van het IJzerleger. In diverse rapporten werd hij beschreven als “heldhaftig, dynamisch en moedig” of “ actief, toegewijd en plichtsbewust”. In het verslag bij zijn bevordering tot bataljonsarts 2de klasse is zelfs sprake van “verbazende koelbloedigheid die hij bij het verzorgen van zwaar gewonden vertoonde in de eerste linie van de loopgraven tijdens hevige bombardementen.”

Omwille van zijn langdurig verblijf aan het front van 4 jaar en 6 maanden ontving Mau 8 frontstrepen.

Tijdens zijn verblijf in de frontsector van de Westhoek leerde hij in Pollinkhove Augusta Bots kennen met wie hij op 24 augustus 1920 in Lier huwde.

Henri Mau was ook een verwoed fotograaf. Vele honderden opnames getuigen van zijn scherpzinnige kijk op het frontleven en tonen unieke beelden van het oorlogsgebeuren in de Westhoek.

In april 1918 werd hij bij een gasaanval zwaar getroffen, en als resultaat hiervan werd hij ontslagen uit het leger in de rang van bataljonsarts eerste klasse. Bijna blind gedurende 6 maanden, ondervond hij ook in zijn latere leven zware hinder als gevolg van de letsels van het gas.

Na het einde van WO I (op 11 november 1918) kon Henri Mau in 1919 uiteindelijk zijn eindexamen afleggen. Hij vestigde zich als huisarts in Mortsel, waar hij zijn hulp verleende bij het verschrikkelijke bombardement van 1943 tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 1928 werd hij eervol ontslagen uit het leger in de rang van kapitein-geneesheer.

Door de oorlogsinvaliditeit die hij in 1918 opgelopen had, moest dokter Mau in 1949 noodgedwongen zijn praktijk vaarwel zeggen. Hij ging op pensioen en vestigde zich in Brasschaat en verhuisde nadien naar Edegem.

Op 4 maart 1965 overleed Henri Mau op 77-jarige leeftijd in Mortsel Oude God na een langdurige ziekte.

Na zijn dood werden de foto’s van het IJzerfront gedurende bijna 50 jaar in Brasschaat bewaard in de kelder van zijn zoon, striptekenaar Bob Mau.

In 2008 werden de originele foto’s overgebracht naar het In Flanders Fields Museum waar ze in de collectie opgenomen zijn.

Foto: IFFM, Ieper

Een concert met (beelden)projectie in het kader van FotoForum Brasschaat, waar jazz en fotografie elkaar raken. Muzikant Bram Weijters en zijn jazztrio laten zich inspireren door het beeldmateriaal van Bernard Castelein.

Wie vertrouwd is met de Belgische hedendaagse jazz kan Bram Weijters zeker kennen van zijn eigen trio of kwartet, zijn samenwerking met de Amerikaanse trompettist Chad McCullough of als pianist bij Small Zoo, Zygomatik, Jelle Van Giel Group,… Er is slechts één constante: de zoektocht naar eerlijke en creatieve muziek.

In zijn eigen trio wordt Bram begeleid door de ervaren bassist Piet Verbist en op drums horen we Lionel Beuvens. De muziek van het trio ligt helemaal in de lijn van Weijters’s pianospel: lyrisch, geworteld in traditie, maar met een modern en pittig randje.

Bernard Castelein verkent al sinds langer de grenzen van de natuurfotografie. De landschappen die hij fotografeerde in de Boliviaans Altiplano zijn in eerste instantie de aanleiding tot de samenwerking met Bram Weijters. Samen bewerken zij deze fotoreeks tot een suite van beelden en muziek onderverdeeld in verschillende sferen/bewegingen.

Bezetting: Bram Weijters (piano), Piet Verbist (bas), Lionel Beuvens (drums).

Bezoek tijdens FotoForum Basschaat de tentoonstelling ‘Altiplano, meer dan een zoutvlakte’.

In 2005 kocht John Maloof een huis in de buurt van Portage Park, Chicago. Hij raakte geïnteresseerd in de geschiedenis van de buurt en besloot er een boek over te schrijven. Op zoek naar illustratiemateriaal stootte hij op een plaatselijke veiling op een doos met zo’n dertigduizend negatieven uit de jaren 1950 en 1960. Het werd hem al snel duidelijk dat hij iets bijzonders in handen had: de stadsbeelden van mensen van alle slag – shoppende burgers, maar net zozeer, en veel markanter, van kinderen, zwarte dienstmeiden en vagebonden – kunnen probleemloos de vergelijking doorstaan met het werk van grote fotografen als Henri Cartier-Bresson, Helen Levitt en Robert Frank. Maloof kocht uiteindelijk de hele boel voor amper 380 dollar. Op zoek naar wie de onbekende fotografe ‘Vivian Maier’ eigenlijk was, postte hij enkele honderden beelden op Flickr. De respons was massaal.

Vivian Maier, zo leerde hij, was zo’n beetje de Mary Poppins van de fotografie: een mysterieuze en excentrieke kindermeid met een heimelijke passie voor fotografie. Een serieuze passie: ondertussen heeft Maloof naar schatting 90 procent van Maiers werk verzameld, 100.000 à 150.000 negatieven, meer dan 3000 prints en honderden film- en fotorolletjes. Maiers job was een alibi om foto’s te kunnen trekken: ze deed niets liever dan uitstapjes maken met de kinderen, het liefst naar de arme stadswijken. Met haar Rolleiflex-camera om de hals.

Maar Maier, zo blijkt uit deze documentaire, had ook duisterder kantjes. Zo zou ze soms kinderen mishandeld hebben. Ze was ook een obsessieve verzamelaarster, van prullaria tot krantenartikelen over misdaadzaken. Haar privéleven schermde ze daarbij angstvallig af.

Beetje vreemd misschien dat Maloof, de eigenaar van het grootste deel van haar archief, meteen ook de regisseur van deze documentaire is, maar het maakt Maiers levensverhaal er niet minder beklijvend om. En haar beelden zult u niet licht vergeten.

Foto: zelfportret Vivian Maier